Przychodzimy na świat z czystą kartą. Od pierwszego naszego oddechu piszemy swoją własną opowieść i staramy się, by była to piękna opowieść, szczęśliwa, w której główne role gramy my i nasi przyjaciele. Niestety życie to nie teatr, gdzie poszczególne sceny kończą się opuszczeniem kurtyny czy wygaszeniem świateł.

Fajnie byłoby móc kolejny dzień zacząć nową sceną, do której scenariusz sami napiszemy i będzie tak jak sobie wymarzyliśmy. Niestety, nie ma tak łatwo! Codziennie zmagamy się z różnymi przeciwnościami losu, ale jestem przekonana, że to co dzieje się w naszym życiu jest gdzieś tam z góry zaplanowane, ma sens, który z czasem dostrzeżemy i wyniesiemy z tego naukę. Docenimy to, że ludzie od nas odchodzą, że pewne sprawy przyjmują zły obrót, a kłamstwa którymi nas karmią, którym bardzo często ulegamy, prowadzą nas do odkrycia siebie, dostrzeżenia swojej wartości i ostatecznie do zaufania sobie. Jednym przychodzi to łatwiej i szybciej, inni rozmyślają nad zagubionymi marzeniami i tracą przez to cenny czas. Ja niestety należę do tej drugiej grupy, straciłam tak wiele czasu, tak wiele fajnych okazji przeszło mi koło nosa. Bo naiwnie wierzyłam innym „przychylnym” mi ludziom, głupio wierzyłam, że wszyscy wkoło mnie są dobrzy i uczciwi. Już nie wierzę…

 

 

O książce myślę od dawna. Jedną, prawie gotową spaliłam… teraz żałuję i… Może zdjęcie w obiektywie Anety Sobiesiak posłuży kiedyś na okładkę 😉