– Rysowałem statki, foki i tym podobne, bo chciałem być marynarzem. Wszyscy w rodzinie byli przekonani, że nim kiedyś zostanę.

– Gdy miałem dziewięć lat mój dziadek, u którego się wychowywałem, doszedł do wniosku, że mam talent. Nauczył mnie masy niemieckich piosenek, a że jestem ze Śląska, to były one idealnym materiałem na środowe przedstawienia w Klubie Emerytów w Chorzowie. Takim oto sposobem Miruś Breguła lat dziewięć stal się cudownym dzieckiem Chorzowa śpiewającym niemieckie „szlagry” typu: „Wenn du noch eine Mutter hast” albo „Ich baue dir ein Schloss”. To było moje pierwsze zetknięcie z muzyką estradową, uważam je za bardzo fajne doświadczenie.

– Przeczytałem w pewnej gazecie, że tworzy się w Katowicach Studio Piosenki. Pojechałem tam z czystej ciekawości, bo miałem już wtedy kilka swoich kompozycji. Tak samo zrobił Heniek; zwolnił się z pracy i przyjechał. Podobnie zrobili inni. Na miejscu każdy prezentował to, co umiał, niekoniecznie własny dorobek, np. ktoś śpiewał Niemena. Wtedy poznałem Heńka i od tego momentu, dokładnie 13 października 1981 roku, postanowiliśmy, że będziemy ze sobą grać. Już następnego dnia przystąpiliśmy do tworzenia wspólnych rzeczy.

– Była kiedyś, jest nadal, piękna piosenka Johna Lennona -„Across the Universe”.

– Na pewno tak. Powiem nieskromnie, że ja Heńka zaszczepiłem Beatlesami, uważałem i wciąż tak myślę, że są najlepsi na świecie.

– W Stanach byliśmy czterokrotnie ale zawsze jako „wagonik”, a nie „lokomotywa” danej imprezy i co ciekawe – zawsze ten wagonik miał bisy i czasem sprzedawał dużo więcej płyt i kaset niż lokomotywa. Tam jest po prostu bardzo wdzięczna publiczność. Lubię grać za granicą, lubię też grać w Polsce i bardzo mnie cieszy to, że skończył się okres, kiedy graliśmy tylko i wyłącznie na Śląsku, bo było tak pomiędzy 1995 a 98 rokiem.

– Tak, bo otrzymaliśmy wtedy nagrodę za „Mr. Lennona”, i od tego czasu datujemy początek Universe.

– Tak się złożyło, że nasze piosenki zdobyły nagrody przeróżne w Opolu. Na festiwalu w Sopocie, w 1992 roku firma Marantz przyznała nam nagrodę za najlepsze brzmienie zespołu, to naprawdę było coś miłego. Równie miłą była nagroda od firmy Harleguin za najpiękniejszą piosenkę o miłości – „Nie wiem czy to miłość”.

– Pierwszy pomiędzy rokiem 1983 („Lennon”) a 1987 („Tacy byliśmy”) – wtedy Universe śpiewał fajne piosenki. Ja sam byłem za młody aby napisać o czymś tak naprawdę dla siebie ważnym, i kto wie, czy to nie było powodem tak wielkiego powodzenia tych piosenek. Dwie były od serduszka” „Mr. Lennon”, bo to moja wielka miłość muzyczna, i „Blues o wpół do piątej rano”. Z pisaniem tekstów do reszty piosenek miałem spore kłopoty. Z pomocą przyszli nam wspaniali tekściarze tacy jak Jacek Skubikowski czy Bogdan Olewicz, którego do dzisiaj bardzo mile wspominam, bo to on właśnie otworzył mi mnóstwo klapek i pokazał, w jaki prosty sposób można w tekstach przekazywać swoje myśli czy spostrzeżenia.

Drugi etap to okres kiedy na rynku nagle pojawiło się wiele firm fonograficznych i wreszcie padła propozycja wydania dwóch naszych pierwszych płyt jednocześnie – pierwsza miała być zbiorem wszystkich starych hitów Universe, druga – zupełnie nowa. Wówczas zdecydowałem, że nowe piosenki postaram się napisać od siebie, przeleję na papier wszystko to, co we mnie siedzi. Okazało się, że to całkiem dobry pomysł, bo ludzie którzy nas słuchali wcześniej, byli naszymi fanami, tak jak my wydorośleli, czego innego od nas oczekiwali.

– Ta piosenka czekała na swój debiut. Jako kompozycja długo leżała w szufladzie. Gdy dojrzałem do samego tekstu, zaproponowaliśmy Beacie wspólne śpiewanie, bo uważałem  że tylko ona może ją ze mną zaśpiewać. Beata weszła do studia i zaśpiewała to tak wspaniale, w tak krótkim czasie, że sam byłem zaskoczony. To nie tylko jej profesjonalizm, to po prostu jest to, że ona naprawdę znakomicie wyczuła tę piosenkę i tak fajnie to wyszło z „serduszkiem”.

– „Złote ballady” to składanka starych piosenek plus cztery zupełnie nowe. Mogę ją polecić wszystkim tym, którzy wieczorami lubią sobie, tak po prostu, usiąść i posłuchać przyjemnej, nastrojowej muzyki. To naprawdę fajna płyta…

– Jest to przełomowa płyta. Promuje ją „Mr. Lennon” nieco zmieniony, a teledysk miał premierę w Teleexpresie. Tytuł płyty – można powiedzieć jubileuszowy – to przypomnienie naszego przeboju, to dwadzieścia lat od śmierci Lennona, to również dwadzieścia lat istnienia Universe. Nie da się ukryć, że był to chwyt marketingowy firmy fonograficznej. Mam tylko nadzieję, że nie będzie tak, że zaczęliśmy i skończymy na Lennonie.

– To był pierwszy materiał jaki Universe nagrał w całości. Kiedy spotkałem się z Heńkiem, on był człowiekiem czynnie działającym w oazie w Rudzie Śląskiej. Tam grał, śpiewał, komponował piosenki ku chwale Pana Boga. Kiedy zaśpiewał mi kilka swoich kompozycji, kilka swoich kolęd, byłem naprawdę zachwycony. Napisaliśmy potem kilka melodii i tekstów, dodaliśmy jeszcze kilka ogólnie znanych kolęd i wyszła wówczas tylko kaseta pt. „Maleńki Jezu” w dodatku z napisem „tylko do użytku wewnątrzkościelnego”. To były czasy głębokiej komuny i tylko pod takim hasłem można było coś takiego wydać. Z czasem wydaliśmy płytę, którą wszystkim gorąco polecam. Na Śląsku nasze kolędy śpiewane są w kościołach…

– 12 lutego wszedłem do studia i w połowie marca kończę prace nad swoja płytą. Mam nadzieję, że uda mi się wystąpić w Opolu na konkursie „Premier”.

– Ja nawet niekoniecznie chcę zaskoczyć, to jest po prostu ten mój tor, który zawsze próbowałem przemycać na płytach Universe. Teraz bez żadnych oporów zaproponuję Państwu coś, co naprawdę we mnie siedzi na tym drugim dnie. Są to czasem piosenki bardzo ciemne w swojej formie, czasem piosenki – powiedziałbym – wręcz bezczelne.

– Są takie pewne strony, które ludzie starają się ukryć; cechą każdej myślącej istoty jest to, aby przedstawiać się ogółowi z jak najlepszej strony. Sam nosze maskę i próbuję ją pokazywać w jak największym gronie, ale może ta maska tak naprawdę nie jest potrzebna? Mam w sobie uczucia dobre ale zdarzają się mi się tez przeróżne grzeszne myśli, po prostu ciemna jakaś strona, która mnie kusi i nic na to nie poradzę, że przelewa się to na papier czy też przeradza w jakieś kompozycje. Czy musi być tak, że ja – dotychczas taki grzeczny – mam trzymać ten wizerunek do końca życia? Być może, ale od tego będzie Universe. Dlatego moje formy niekoniecznie zawsze będą piosenkowe, chociaż w dużej mierze są. Najważniejsze dla mnie jest, że ludzie z mojego zespołu tez bardzo dobrze się w tym czują i wiem, że to nie jest tylko tak, że ja sobie coś wymyśliłem. Chłopcy wnoszą tez coś do tej muzyki i piękne jest to, że oni mają ochotę ze mną współpracować, a nie tylko odgrywać to, co ja narzucam.

– Właśnie wcale nie musi to być ostrzejsze, to może być piekielnie delikatna melodia, bo też takie są w moim programie, przy czym jest to do bólu szczere i pisane bez żadnych hamulców.

– Tak. Universe jest nadal dla mnie numerem jeden, choć uczuciowo jestem teraz bardzo przy swoim solowym dorobku.

– Chyba tak. Prywatnie jestem jednym z najszczęśliwszych ludzi na świecie, mam dwóch wspaniałych synów, strasznie zazdrosna ale cudowna żonę, mam gdzie mieszkać, robię to, co lubię i jeszcze mi za to płacą, wiec nie może być lepszej sytuacji.

– Wielu rzeczy. Po pierwsze – żeby kochali i byli kochani, to jest cudowna rzecz, bez której naprawdę jest ciężko; po drugie – spokojnego życia, spełnienia swoich wizji, swoich pomysłów. Życzę wszystkiego dobrego i wszystkich serdecznie pozdrawiam.

/rozmowę z Mirkiem przeprowadziłam w 2000 roku, została wyemitowana w Radio Plus Lublin, w programie "Wieczór z Muzą"/