Jesteś Ormianką, w Polsce od 9 lat?

– Z mężem Adasiem, za którym przyjechałam do Polski, poznaliśmy się na studiach. Miałam wtedy 20 lat. On przyjechał do Kijowa na wymianę studentów. Widzieliśmy się tylko trzy dni. Potem były listy, a potem… cisza. Nagle po trzech miesiącach przyjechał bez żadnego uprzedzenia. Przyjechał w styczniu, w czerwcu się zaręczyliśmy, a w październiku wzięliśmy ślub.

Wierzysz w przeznaczenie?

– Tak. Chociaż powiem Ci, że gdy Adaś pojawił się na mojej drodze podświadomość go wyczuła, ale do mojej świadomości nie docierało, zę to będzie mój mąż. Dusza mówiła tak, ciało czuło, że to ten, a rozsądek… nie mógł się do tego dopasować. Ja byłam realistką. W ogóle – skończyłam ekonomię i cały mój świat to liczby. Mój grafik, który robię każdemu klientowi, to też liczby wskazujące przełomy, okresy życiowe, ważne daty. Dla mnie czas jest magią. Bardzo wierzę w Boga i uważam, że czas, który mamy przed sobą możemy sami wykorzystać na czas dla siebie, sprzyjający do czegoś lub niesprzyjający. Oczywiście jak jest zima to na lato jej nie zmienię, ale są sytuacje kiedy mamy smutek i wtedy sami musimy wprowadzić optymistyczne wydarzenia do swojego losu, wpływać na to, co jest, co będzie. Ja oglądam drogę rozwoju duchowego człowieka od momentu jego urodzenia do samej starości. na tej drodze jest wszystko – miłość, emocje, rodzina, wszystko co tego człowieka potrafi tak jakby wyprowadzić z problemów, wprowadzić w problemy, co doprowadza go do wielkiej ekstazy życiowej i do wielkich załamań.

Kiedy objawił się twój dar jasnowidzenia?

– Jak miałam 4-5 lat. Już wtedy za dużo mówiłam, dziwnie się zachowywałam, byłam wścibska, wtrącałam się w rozmowy dorosłych. Dużo rzeczy widziałam, ale nie potrafiłam tego wyjaśnić. Dziwiło mnie, że dorośli nie chcą ze mną rozmawiać. Byłam małym dzieckiem z duszą osoby dorosłej. Często były kłótnie z mojego powodu, dostawałam lanie od ojca. Ktoś komuś ukradł drabinę, a ja pokazywałam kto i za to mi się obrywało. Nie zawsze to jasnowidzenie wychodziło mi na dobre.

To twoja babcia Anna wiedziała, że masz dar od Boga

– Tak. Ona jest jasnowidzem. Właściwie dzięki niej żyję.  Urodziłam się jako wcześniak. Było ze mną bardzo źle. Lekarze nie dawali mi szansy na przeżycie. Nie miałam odruchu ssania, ciągle płatałam… 40 dni nie wiadomo było co mi jest. Wszyscy za mnie się modlili. I wtedy babcia Anna miała sen, że pomoże trzykrotne  „przesunięcie” mnie pod koszulą  nocną – od góry do dołu. Pobiegła do szpitala i właśnie tak zrobiła. Podobno zaraz po jej zabiegu przestałam płakać, a lekarze kazali mamie zabrać mnie do domu, żebym tam umarła. Po miesiącu znowu była niefajna sytuacja. Podczas kąpieli zachłysnęłam się wodą, zsiniałam, zaczęłam się dławić. Wtedy mama uratowała mi życie, chwytając mnie z nogi, do pozycji głową w dół. Nie mogłam umrzeć. Obie babcie to wyśniły – babcia Margo znalazła we śnie piękną srebrną łyżeczkę  – łyżeczka to dziewczynka, srebro – wierność. Z  kolei babcia Anna we śnie zdjęła z ręki złotą bransoletkę i dała mi ją, co było zapowiedzią pozytywnych rzeczy, opieki bliskich.

 

– Tak. One obie przejęły te umiejętności po swoich przodkach. Zofia – babcia Margo  – doskonale  wróżyła z kart, była znachorką. Mój pra, pra, pradziad Sarkiz – dziadek babci Anny, był znanym znachorem, który leczył całą wioskę Ahałkalaki, w górach Gruzji. Margo była niesamowita, mimo że tak naprawdę nigdy nie wykorzystywała swoich umiejętności, tak jak babcia Anna. Margo dzieliła się swoim darem z najbliższymi.

 

– Nie jestem wróżką, tylko wizjonerką. Los człowieka widzę w jego oczach. Oczy są zwierciadłem duszy. Dusza człowieka, który naprawdę potrzebuje pomocy, porady, otwiera się przede mną właśnie poprzez oczy. To tak jak fortepian, jeśli jest zamknięty, nie zagra. Tak samo jest z duszą człowieka, jeśli się otwiera, to melodia płynie i nawiązujemy ze sobą kontakt. Wtedy właśnie widzę.

 

– Widzę obrazy, czasami symbole, albo  liczby. To tak jakbyś wspominała dobry film, albo chciała komuś wytłumaczyć drogę do jakiegoś miejsca. Najważniejsze, żeby człowiek nie tylko oczekiwał wskazówek ode mnie, ale również sam próbował, coś wywnioskować z tego co mu powiem, i w ten sposób wpływać na swój los. Osoba, która blokuje się, boi spotkania za mną, a raczej tego, co może usłyszeć dostaje ode mnie informacje z teraźniejszości. Jeśli ktoś chce poznać przyszłość, a nie ma uporządkowanej teraźniejszości, to jego przyszłość jest bardzo chaotyczna. Zgubił klucze do domu i nie wyjdzie z tego domu, bo będzie się lękał złodziei. 

Przychodzą do mnie ludzie, którzy chcą się upewnić, że z przeszłości nic na nich nie ciąży. Pytają wtedy czy ich teraźniejsze niepowodzenia są chwilowe, czy może są przez kokoś przeklęci. Niektórzy grzebią w przeszłości i nic innego nie chcą wiedzieć.

 

 

– To droga duchowa danej osoby, od momentu urodzenia do starości. Na tym grafiku zaznaczam przełomy, okresy życiowe, daty. Jest na nim wszystko: rodzina, emocje, miłość. Podkreślam, że każdy z nas ma pewne przełomy w życiu. Wiele lat coś się dzieje, ale jeden rok to podsumowuje i otwiera przed nami nowe możliwości. Tak jak po maturze czuje się uczeń. ysuje grafik, ale oprócz niego na kartce stawiam pewne znaki, symbole. Np. czasami widzę wagę i ja rysuję, co oznacza, że człowiek szuka równowagi. To są symbole, które ukazują się w moich myślach, które na moment się pojawiają i dlatego żeby pamiętać uwieczniam je na kartce.

– Rzeczywiście, często goszczę w rozgłośniach telewizyjnych i radiowych. W TVN wyemitowanych zostało kilkanaście odcinków programu „Pod dobrą gwiazdą”, gdzie wróżyłam gwiazdom m.in. Kayah, Marcie Bizoń, DJ Bobo, Piaskowi, Robertowi Gawlińskiemu. Pojawiło się też wiele artykułów na mój temat w kolorowych czasopismach kobiecych. Ale to jest związane przede wszystkim z promocją płyty.

 

– Muzyka zawsze była obecna w moim domu. Mój ojciec jest z wykształcenia śpiewakiem operowym. W 2000 roku poznałam Katarzynę Gaertner. Poznał nas Ryszard Zawadzki. Obie kochamy muzykę, dlatego od pierwszego spotkania poczułyśmy do siebie wielką przyjaźń. Kasia przesłuchała mnie, no i tak to się zaczęło.

 

– Jestem ogromnie wdzięczna losowi, że postawił mnie na drodze Kasi, że ona we mnie uwierzyła, że dała mi szansę. Od tamtego spotkania zaczęła się moja wielka przygoda z muzyką, pierwsze poważne śpiewanie w Polsce.

 

 

– Pierwsza z nich wydana w 2001 roku przez Polskie Radio pt. „AIDA” jest spełnieniem małej dziewczynki marzącej o śpiewaniu. Druga „Nagie Myśli” wydana przez Magic Records, pod koniec ubiegłego roku, odzwierciedla sytuacje i przemyślenia dojrzałej kobiety z bagażem doświadczeń.

 

– Jasnowidzenie jest oczami mojej duszy, a śpiew jest jej głosem. Są to moje dwie połówki. Nie mogłabym żyć pełnią życia, gdyby brakowało mi jednej z nich. W pracy jasnowidza nie mogę dotrzeć do wszystkich. Dzięki piosenkom jest to możliwe. Teksty, które piszę niosą przesłanie: o tolerancji, o miłości i potrzebie wybaczania. Chcę podzielić się swoim widzeniem świata, uczynić go choć o drobinę lepszym. Dochodzą do mnie informacje, że moje piosenki sprawiły, iż osoby, które nie odzywały się do siebie wiele lat, przerwały milczenie. Na jednym z koncertów, pod wpływem piosnki, chłopak oświadczył się swojej dziewczynie. Dostaję sms-y od osób nieuleczalnie chorych, że płyta pomaga im znosić cierpienie. To jest powód dla którego warto, a nawet powinnam pogodzić ze sobą te dwie rzeczy.

 

– Jest wielu miłośników mojego śpiewania w języku ormiańskim. Chcę wyjść naprzeciw tym oczekiwaniom i nagrać taką płytę. Dwa utwory na płycie „Nagie myśli” są tego zapowiedzią.

 

– Szczęścia. Tego samego życzę wszystkim i serdecznie pozdrawiam. Do zobaczenia (może?) na naszych koncertach…